Twents Sneeuwlandschap - kerst 2010 Vandaag is het eerste kerstdag en Facebook herinnert me aan een foto van precies tien jaar geleden. Op de foto een weggetje met bomen, een ondergaande zon, een sneeuwlandschap. Ik loop in gedachten weer op het gladde weggetje. De sneeuw in het midden heeft plaats gemaakt voor ijs. De zon weerkaatst op het ijs waardoor het op sommige plekken glinstert. Op het weiland naast de weg ligt de sneeuw wat dikker. De staken van de mais komen er net bovenuit. Hier heeft de zon wat streken geel-oranje neergelegd. Het weggetje maakt een mooie bocht naar rechts. Een perfecte bocht is het. Net boven de bocht zien we fel zonlicht tussen de takken hangen. Na de bocht staan er steeds meer bomen langs het weggetje. Gek trouwens dat de sneeuw niet is blijven liggen op de takken. Daarom steken de bomen ook zo donker af boven de witte ondergrond. Het moet vrieskoud zijn geweest. Ik hoor als vanzelf het kenmerkende geluid van schoenen in de sneeuw. Geknerp. Droge kraakjes. Ik voel de vaste sneeuw weer onder de zolen van mijn schoenen, zo heel anders dan over stenen lopen. Een foto kan sterke herinneringen oproepen, herinneringen die nog meer gaan leven als ik blijf kijken. Helemaal rechts op de foto, bij de bosjes die naar rechts lopen, is de Voordesdijk. Aan dit weggetje woonden mijn ouders tot drie jaar geleden. Ik heb er tussen mijn 11e en 18e gewoond. We vierden er altijd samen kerst. We maakten vanuit het huis wandelingen langs de Schipbeek, over de Kattenberg en over de Markelose es, zo’n typische glooiing in het Twentse landschap. Tijdens heldere nachten waren de sterren goed te zien. Maar ik wil nog even bij de foto blijven. Bij het weggetje dat Ensinkgoorsdijk heet. Links en rechts staan op grote afstand van elkaar boerderijen. Sommige boerderijen hebben stallen met koeien. Vaak staat de deur open en dan kan je een blik werpen in de stallen. Zwart en witte vlekken van de koeien tussen damp die wordt gevormd door de warme adem in de koude lucht. Soms loeien de koeien kort. Een geluid dat ze niet maken als ze in de wei staan. Misschien is het ’t loeien van koeien als ze in de stal staan. Komt het voort uit opgesloten staan. Maar buiten in de sneeuw is het ook te koud voor ze. De geur van mest is intens. Al op grote afstand te ruiken. Geur die weer afneemt als we doorlopen, langs de bocht, onder de zon door, langs de bomen naar het warme huis.
0 Comments
Leave a Reply. |
Archieven
January 2022
Categorieën |